jaka grzywna za grozby karalne

Odpowiedzą też za groźby karalne 11:49, 06.04.2023 dw Aktualizacja: 11:51, 06.04.2023 Za kradzież rozbójniczą i groźby karalne odpowie 34-letni mieszkaniec Mielca, który ukradł 2 kremy z supermarketu, warte około 15 zł. Podstawa prawna. Kary przewidziane w Kodeksie wykroczeń (dalej: k.w.) zostały wymienione w art. 18 i zaliczamy do nich: areszt, ograniczenie wolności, grzywnę oraz naganę. Kary są wymienione w kolejności od najsurowszej do najłagodniejszej, co jest wyjątkiem, gdyż co do zasady kary wymienia się w kolejności od najłagodniejszej do Zgłoszenie zastraszania, groźby karalne co i jak? jest taka sytuacja: jest osoba chora psychicznie, ale nie szkodliwa dla otoczenia i ta osoba jest ciągle zastraszana i poniewierana przez swoją siostrę i jej męża nie raz słyszałem "ukręce/urwe/utne ci łeb", skonczysz pod mostem, Został tymczasowo aresztowany na 2 miesiące, ale za kratami może spędzić kilka lat. Odpowie za groźby karalne i znieważenie policjantów 28 września br. policjanci z komisariatu w Gniewkowie doprowadzili do oskarżyciela, a potem sędziego, zatrzymanego dwa dni wcześniej 38-letniego mężczyznę. Dlatego zawsze warto spróbować utrwalić moment grożenia, np. za pomocą telefonu, przez zdobycie relacji świadków zdarzenia, czy zrzutu ekranu, jeżeli groźba została przesłana przez Internet lub telefon. Karą za przestępstwo z artykułu 190 k.k. może być: Grzywna, Kara ograniczenia wolności, Kara pozbawienia wolności do lat 2. negara di sebelah timur madagaskar tts 111. Chciałem zgłosić sąsiada za groźby karalne. Tydzień temu jego koledzy grozili mi śmiercią oraz pobiciem. Oni stali pod blokiem, ja byłem w mieszkaniu, sąsiad najprawdopodobniej też. Natomiast wczoraj nasłany przez niego kolega wykrzyczał mi do okna, że jak z tym pójdę na policję, to zabiją moją matkę. Co powinienem zrobić? Chciałem pójść na policję, ale nie mam dowodów. Jestem pewny, że tych ludzi nasyła sąsiad i te groźby to jego pomysł. Mogę jedynie podać adres dwóch innych sąsiadów, którzy zapewne te groźby słyszeli. Czy jest sens iść z tym na policję, mimo że nie jestem pewny, czy ktoś potwierdzi moją wersję? Ten sam sąsiad zgłosił mnie na policję, która była u mnie w domu w celu pouczenia, żebym go nie zaczepiał i najlepiej w ogóle z nim nie rozmawiał. Kiedy mamy do czynienia z groźbą bezprawną? Podstawę prawną opinii stanowią przepisy Kodeksu karnego ( oraz Kodeksu postępowania karnego ( Istotna z punktu widzenia Pana interesu jest treść art. 191 zgodnie z którym: „Art. 191. § 1. Kto stosuje przemoc wobec osoby lub groźbę bezprawną w celu zmuszenia innej osoby do określonego działania, zaniechania lub znoszenia, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. § 2. Jeżeli sprawca działa w sposób określony w § 1 w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.” Zasadne jest zatem wyjaśnienie zwrotu groźba bezprawna. Definicję tego zwrotu zawiera art. 115 § 12 zgodnie z którym „groźbą bezprawną jest zarówno groźba, o której mowa w art. 190, jak i groźba spowodowania postępowania karnego lub rozgłoszenia wiadomości uwłaczającej czci zagrożonego lub jego osoby najbliższej; nie stanowi groźby zapowiedź spowodowania postępowania karnego, jeżeli ma ona jedynie na celu ochronę prawa naruszonego przestępstwem”. Przestępstwo z art. 191 § 1 jest przestępstwem formalnym, zatem znamiona jego zostaną wypełnione już w chwili, gdy groźba, której oskarżony użyje wobec pokrzywdzonego, wzbudzi w nim uzasadnioną obawę. Z treści Pana pytania wynika, iż w chwili obecnej obawia się Pan nie tylko o swoje życie, ale także zdrowie. Życie jako największa wartość znajduje się pod szczególną ochroną prawną i każde zawiadomienie o uzasadnionym podejrzeniu popełnienia przestępstwa z art. 191 § 1 winny być przez organy ścigania traktowane ze szczególną uwagę. Groźby i wyzwiska kierowane od sąsiada Istotny w aspekcie tego czynu zabronionego jest pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 10 grudnia 1998 r., I KZP 22/98, zgodnie z którym: „»przemoc wobec osoby« jako forma zmuszania – w rozumieniu art. 191 § 1 kk – może polegać tylko na bezpośrednim fizycznym oddziaływaniu na człowieka i nie obejmuje oddziaływania pośredniego (tzw. przemocy pośredniej) przez postępowanie z rzeczą”. Ważne jest nadto, aby groźba bezprawna stanowiąca postać przestępstwa określonego w art. 191 § 1 (przestępstwo kierunkowe) była na tyle realna, że u obiektywnego obserwatora zdarzenia wywołuje przekonanie, że jej użycie może wpłynąć na określone zachowanie pokrzywdzonego zgodnie z wolą sprawcy tego zdarzenia. Dla bytu tego przestępstwa bez znaczenia jest okoliczność, czy „zmuszany” podporządkował się woli „zmuszającego”. W podobnym tonie wypowiedział się Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 26 września 2006 r., sygn. akt WA 27/06. Innymi słowy z przestępstwem, o którym mowa w art. 191 § 1 będziemy mieli do czynienia wówczas, gdy osoba postronna stojąca niejako z boku Panów poweźmie przekonanie, że Pana przyszłe zachowanie może być podjęte pod wpływem groźny stosowanej przez osobę trzecią. Sąd Najwyższy wielokrotnie w swoich orzeczeniach dawał wyraz, iż ważny jest jedynie subiektywny odbiór tej groźby u pokrzywdzonego, tj. to, czy faktycznie wzbudziła ona u niego obawę spełnienia, czy wywołała uczucie strachu lub zagrożenia (zob. wyrok SN z 27 kwietnia 1990 r., IV KR 69/90,; wyrok SA w Lublinie z 11 października 2005 r., II AKa 233/2005). Przestępstwo groźby karalnej Zgodnie z postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 2007 r., sygn. akt IV KK 273/2006: „Przestępstwo groźby karalnej skierowane jest przeciwko wolności człowieka w sferze psychicznej, tj. poczucia bezpieczeństwa, rozumianego jako wolność od strachu i obawy o naruszenie innych jego – lub osób mu najbliższych – dóbr. Bez wątpienia wolność od uczucia strachu, zagrożenia nie jest dobrem mierzalnym w sensie fizycznym, zatem ocena szkody wyrządzonej pokrzywdzonemu w sferze psychicznej, zachowaniem stypizowanym w normie art. 190 § 1 może być także dokonywana, przez pryzmat charakteru i czasu podjęcia przez pokrzywdzonego działań zmierzających do ochrony naruszonego dobra. Zachowanie pokrzywdzonego będzie bowiem wskazywało na poziom jego indywidualnych negatywnych dolegliwości w sferze psychicznej, a więc poziom obaw, strachu, czy wręcz przerażenia, wywołanych bezprawnym zachowaniem sprawcy czynu. Oczywiście ocena takiego zachowania pokrzywdzonego winna być wnikliwa – chociażby z tego powodu, że zachowanie to może zostać wykorzystane także w innych celach – ale właściwe ustalenia w tym zakresie nie pozostają bez znaczenia dla oceny następstw bezprawnego działania (w innym nieco kontekście na okoliczność złożenia z opóźnieniem zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa, przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu).”. Zgłoszenie gróźb karalnych na policję Występek z § 1 zagrożony jest karą pozbawienia wolności od miesiąca do 3 lat. Występek penalizowany w art. 191 § 1 ścigany jest z urzędu. Trudno jednak o sytuację, w której organa ścigania dowiadują się o wskazanej przez Pana okoliczności. W związku z powyższym może Pan złożyć zawiadomienie o uzasadnionym podejrzeniu popełnienia przestępstwa z art. 191 § 1 Zawiadomienie takie może Pan złożyć w formie pisemnej lub ustnej do protokołu. Właściwym organem do przyjęcie takiego zawiadomienia jest właściwa miejscowo prokuratura rejonowa lub komenda / komisariat policji. Wyraźnie jednak podkreślić należy, iż jeżeli nie będzie Pan dysponował dowodami, to na podstawie li tylko Pana zeznań nie zostanie postawiony nikomu zarzut. Konieczne jest dysponowanie dowodami. Musiałby jednak Pan rozpytać sąsiadów na okoliczność zdarzenia, tj. czy mają wiedzę o zdarzeniu, czy coś słyszeli, a jeżeli tak, to co. Jeżeli sąsiedzi wskażę, że nie mają takiej wiedzy, to w mojej ocenie nie ma szans na wyrok skazujący. Jeśli masz podobny problem prawny, zadaj pytanie naszemu prawnikowi (przygotowujemy też pisma) w formularzu poniżej ▼▼▼ Zapytaj prawnika - porady prawne online . Kara grzywny – zgodnie z hierarchią kar z art. 32 kodeksu karnego jest najłagodniejszą karą przewidzianą przez polski kodeks karny. O dominującej roli grzywny wśród pozostałych kar przekonuje zarówno jej pierwsze miejsce w katalogu kar (art. 32 kk), jak i pierwsze miejsce w sankcjach alternatywnych przewidzianych za poszczególne przestępstwa. O znaczącej roli grzywny świadczą również inne przepisy statuujące prymat kar wolnościowych nad karą pozbawienia wolności (art. 58 § 1 kk) oraz przewidujące szerokie możliwości samoistnego orzekania kary grzywny następuje w dwóch etapach. W pierwszym etapie sąd ustala liczbę stawek dziennych, przy czym minimum stawek dziennych wynosi 10, zaś maksimum 360, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej. Drugi etap wymiaru kary grzywny to ustalenie wysokości stawki dziennej. Stawka dzienna nie może być niższa niż 10 zł, i wyższa niż 2000 zł. Określając wysokość stawki dziennej należy wziąć pod uwagę okoliczności dotyczące stosunków majątkowych i osobistych sprawcy, czyli, zgodnie z art. 33 § 3, dochody sprawcy, jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe. Wysokość stawki dziennej powinna być dostosowana nie tyle do istniejącej sytuacji majątkowej, ile do możliwości zarobkowych, a więc przewidywanej sytuacji majątkowej sprawcy. Kara grzywny może wystąpić w kilku postaciach: jako grzywna samoistna, grzywna orzeczona obok kary pozbawienia wolności (art. 33 § 2) oraz grzywna orzeczona w wypadku warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności lub kary ograniczenia wolności (art. 71 § 1). Zgodnie z art. 58 § 2 kk grzywny nie orzeka się, jeżeli dochody sprawcy, jego stosunki majątkowe lub możliwości zarobkowe uzasadniają przekonanie, że sprawca grzywny nie uiści i nie będzie można jej ściągnąć w drodze egzekucji. Zakaz ten dotyczy każdej podstawy prawnej orzeczenia grzywny, a zatem zarówno grzywny samoistnej, jak i orzeczonej obok kary pozbawienia wolności, orzeczonej na podstawie art. 71 § 1 w przypadku warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, bądź kary ograniczenia wolności. Skazanego wzywa się do jej uiszczenia w ciągu 30 dni, a w razie niepowodzenia grzywnę ściąga się w drodze egzekucji. Jeżeli egzekucja okaże się bezskuteczna (byłaby bezskuteczna), sąd może zamienić grzywnę w wysokości do 120 stawek dziennych, za zgodą skazanego, na pracę społecznie użyteczną. Jeżeli skazany grzywny nie uiści ani nie podejmie pracy społecznie użytecznej, pozostaje możliwość zastosowania zastępczej kary pozbawienia wolności. Jeden dzień pozbawienia wolności odpowiada dwóm stawkom dziennym. Zastępcza kara pozbawienia wolności nie może przekraczać 12 miesięcy pozbawienia wolności, jak też górnej granicy kary pozbawienia wolności przewidzianej za dane przestępstwo. Jeżeli za dany czyn nie grozi w ogóle kara pozbawienia wolności, to zastępcza kara nie może przekroczyć sześciu miesięcy pozbawienia wolności (art. 46 kkw). ENCYKLOPEDIA PRAWA 1. Istota groźby karalnej 2. Obawa spełnienia groźby 3. Groźba bezprawna 4. Groźba karalna i naruszenie dóbr osobistych GROŹBA KARALNAGroźba karalna należy do przestępstw przeciwko wolności. Jej forma pozostaje bez znaczenia. Może przybierać postać ustną, pisemną lub być wyrażona gestem. Zgodnie z art. 190 § 1 ustawy Kodeks karny (dalej jako „kk”) każdy, kto grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej, jeżeli groźba wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Ściganie następuje na wniosek pokrzywdzonego (art. 12 Kodeksu postępowania karnego).Istota groźby karalnejGroźby o bardzo różnych zakresach występują w znamionach wielu czynów zabronionych, np. w art. 280 kk (rozbój) i art. 281 kk (kradzież rozbójnicza) występuje groźba natychmiastowego użycia przemocy wobec osoby, a w art. 282 kk (wymuszenie rozbójnicze) – groźba zamachu na życie lub zdrowie oraz groźba zamachu na z art. 190 § 1 kk groźba karalna polega na grożeniu popełnieniem jakiegokolwiek przestępstwa. Nie dotyczy więc wykroczeń czy naruszania zasad współżycia społecznego lub norm zwyczajowych. Wówczas nie zostają bowiem wyczerpane przesłanki zawarte w art. 190 § 1 kk. Ocena, czy czyn, którego popełnieniem groził sprawca, byłby przestępstwem, gdyby faktycznie go popełniono, należy do sądu. Jeżeli z uwagi na znikomy stopień społecznej szkodliwości zachowanie takie nie byłoby przestępstwem, to nie można mówić o groźbie w rozumieniu art. 190 § 1 kk. Przestępstwo, którym grozi sprawca, ma być popełnione na szkodę pokrzywdzonego lub osoby najbliższej, której pojęcie zostało zdefiniowane w art. 115 § 11 kk. Zgodnie z tym przepisem osobą najbliższą jest małżonek, wstępny, zstępny, rodzeństwo, powinowaty w tej samej linii lub stopniu, osoba pozostająca w stosunku przysposobienia oraz jej małżonek, a także osoba pozostająca we wspólnym pożyciu. Obawa spełnienia groźbyFormułowana groźba musi być wyrażona na poważnie. Jeśli jest bowiem żartem, nie realizuje znamion czynu z art. 190 § 1 kk, o ile nie wzbudza uzasadnionej obawy w jej adresacie, że zostanie spełniona. Sformułowania typu „popamiętasz mnie”, „jeszcze ci pokażę”, „zemszczę się”, „znajdę cię” czy „ostrzegam cię”, zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 15 października 2008 r. (sygn. II AKa 140/08), są zbyt ogólne. Nie można ich zatem jednoznacznie ocenić jako groźby karalne. W takich przypadkach wszystko zależy od kontekstu, w jakim padły te słowa. Podobnie należy oceniać groźbę dla dokuczenia partnerowi podczas kłótni małżeńskiej. Natomiast zwroty typu „załatwię cię”, „nie będziesz miał życia” czy „już nie żyjesz” można uznać za groźby karalne (wyrok Sądu Okręgowego w Kielcach z dnia 13 listopada 2013 r., sygn. IX Ka 1446/13).Grożenie innej osobie można zakwalifikować jako przestępstwo jedynie wtedy, gdy groźba wzbudza u adresata uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona. Ocena taka musi uwzględniać to, czy słowa formułowane przez sprawcę były poważne i zostały wyrażone w taki sposób, że każdy rozsądny człowiek obawiałby się ich spełnienia. Przy ocenie nie można jednak pomijać subiektywnych odczuć pokrzywdzonego. Z treści przepisu art. 190 § 1 kk nie wynika także, że pokrzywdzony ma być pewien, że groźba zostanie spełniona. Obawa nie zakłada bowiem pewności, lecz jedynie możliwość spełnienia groźby (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 26 czerwca 2014 r., sygn. II AKa 162/14). Jeśli groźba sformułowana przez sprawcę nie wywołała u pokrzywdzonego obawy, choć obiektywnie mogła ją wywołać, to w grę może wchodzić odpowiedzialność karna za usiłowanie przestępstwa z art. 190 § 1 również: Przestępstwa seksualne – kiedy więzienie, a kiedy terapia?Groźba bezprawnaW art. 115 § 12 kk zdefiniowano groźbę bezprawną. Występuje ona w znamionach wielu typów przestępstw, np. w art. 153 kk (wymuszona aborcja), art. 197 kk (zgwałcenie), art. 203 kk (zmuszenie do uprawiania prostytucji) czy art. 246 kk (wymuszanie zeznań przez funkcjonariusza policji). W rozumieniu art. 115 § 12 kk jest nią:groźba karalna, czyli groźba, o której mówi art. 190 kk (grożenie innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub na szkodę osoby najbliższej, jeżeli groźba wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona);groźba spowodowania postępowania karnego lub innego postępowania, w którym może zostać nałożona administracyjna kara pieniężna;groźba rozgłoszenia wiadomości uwłaczającej czci zagrożonego lub jego osoby art. 115 § 12 kk ogranicza pojęcie groźby spowodowania postępowania karnego lub innego postępowania, w którym może zostać nałożona administracyjna kara pieniężna, wyłączając przypadki, gdy jedynym celem zapowiedzi wszczęcia postępowania jest ochrona interesu prawnego naruszonego przestępstwem. Zatem np. groźba pokrzywdzonego, że nie wycofa złożonego już wniosku o ściganie sprawcy nie jest groźbą spowodowania postępowania karnego (bo takowe już wszczęto). Nie będzie nią także groźba uczynienia czegoś w związku z już toczącym się postępowaniem karalna i naruszenie dóbr osobistychTreść groźby „rozgłoszenia wiadomości uwłaczającej czci zagrożonego lub jego osoby najbliższej” jest szersza niż w przypadku zniesławienia (art. 212 § 1 kk), gdzie mowa jest o pomawianiu o jakieś postępowanie lub właściwości. Postępowanie to sposób zachowania się danej osoby (np. popełnienie przestępstwa, prowadzenie niemoralnego trybu życia). Właściwości to z kolei pewne nabyte lub wrodzone cechy jednostki (np. alkoholizm, narkomania, choroba psychiczna).Określenie „wiadomości” ma zatem szerszy zakres pojęciowy. Istnieją bowiem informacje, które nie stanowią ani postępowania, ani właściwości danej osoby. Mimo to mogą mieć one charakter uwłaczający (np. fakt, że pokrzywdzonego zgwałcono albo że żona wyrzuciła go z domu). Trzeba jednak podkreślić, że chodzi o taką groźbę, która nie stanowi ani przestępstwa zniesławienia, ani też przestępstwa znieważenia. Te bowiem, będące przestępstwem, reguluje art. 190 kk. W grę mogą więc wchodzić inne zachowania niestanowiące czynu zabronionego, ale będące np. naruszeniem dóbr osobistych danej osoby (w rozumieniu art. 23 kc).Poza groźbą karalną pozostałe postaci gróźb nie muszą wywołać u ich adresata poczucia zagrożenia. Ten skutek należy bowiem wyłącznie do znamion przestępstwa groźby karalnej z art. 190 kk (postanowienie Sądu Najwyższego z 27 marca 2014 r., sygn. I KZP 2/14). Zgodnie z obowiązującym prawem szantażowanie jest przestępstwem, za które sprawcy grożą nawet 3 lata pozbawienia wolności. Chociaż w Kodeksie karnym termin „szantaż” nie pada ani razu, bez wątpienia szantażowanie należy do czynów zabronionych – przestępstwo to zostało bowiem opisane w art. 191 § 1 który brzmi następująco:kto stosuje przemoc wobec osoby lub groźbę bezprawną w celu zmuszenia innej osoby do określonego działania, zaniechania lub znoszenia, podlega karze pozbawienia wolności do lat doszło do popełnienia przestępstwa z art. 191 § 1 k., nie jest koniecznie spełnienie owych bezprawnych gróźb – czynem zabronionym jest już samo ich z art. 191 § 1 należy do przestępstw publicznoskargowych, czyli ściganych z urzędu. Oznacza to, że zbieranie dowodów oraz złożenie aktu oskarżenia przed sądem leży po stronie organów ścigania, a nie szantażu bywają zazwyczaj groźby ujawnienia kompromitujących informacji bądź materiałów, np. zdjęć tudzież filmów. W sytuacji, gdy dojdzie do ich publikacji, osoba pokrzywdzona może dochodzić swoich praw w postępowaniu cywilnym na podstawie artykułu 23. Kodeksu cywilnego, który chroni dobra osobiste. Wówczas poszkodowany może żądać od sprawcy zaprzestania działania, usunięcia jego skutków (np. przez złożenie publicznych przeprosin) oraz wypłaty zadośćuczynienia (bądź zapłaty ustalonej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny). Pod pewnymi warunkami groźba jest przestępstwem, a osoba która się jej dopuszcza podlega sankcji karnej. Zgodnie z art. 190 kodeksu karnego, kto grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej, jeżeli groźba wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Warto zauważyć, że przepis ten będzie miał zastosowanie wyłącznie do osoby, która grozi popełnieniem przestępstwa, natomiast już nie popełnieniem wykroczenia czy naruszeniem prawa cywilnego albo administracyjnego. Innymi słowy, grożący musi informować o zamiarze dokonania czynu karalnego, a nie na przykład zapowiadać, że nie spłaci zaciągniętego zobowiązania. Rzecz jasna grożący nie musi wymieniać przy tym nazwy tego przestępstwa. Groźba może zostać wyrażona w dowolnej formie: słowami, w tym zamieszczeniem wpisu w Internecie, gestami, mimiką itd. Nie jest przy tym konieczne, aby przestępstwa opisanego groźbą dokonał bezpośrednio grożący. Groźba może być również skierowana przeciwko osobie najbliżej, którą, zgodnie z przepisami kodeksu karnego, jest małżonek, wstępny, zstępny, rodzeństwo, powinowaty w tej samej linii lub stopniu, osoba pozostająca w stosunku przysposobienia oraz jej małżonek, a także osoba pozostająca we wspólnym jest tylko taka groźba, która wzbudza u adresata uzasadnioną obawę, że będzie spełniona. Oznacza to, że brane jest pod uwagę zarówno subiektywne doznanie psychiczne adresata groźby związane z groźbą – strach przed staniem się ofiarą przestępstwa, jak i model przeciętnego człowieka i tego jak zachowałby się on wobec danej groźby. Gdy znajdziemy się w sytuacji adresata groźby, należy zawiadomić Policję bądź Prokuraturę. Organy te zajmą się przeprowadzeniem niezbędnego postępowania, zebraniem dowodów oraz pomogą sporządzić wniosek o ściganie. Warto, zwłaszcza w przypadku groźby umieszczonej w Internecie, samemu zebrać część dowodów (przykładowo robiąc zrzut z ekranu) aby następnie przedstawić je organom ścigania. Ściganie przestępstwa następuje na wniosek pokrzywdzonego, a w uproszczeniu oznacza to, że to od naszej decyzji zależeć będzie to czy przeciwko sprawcy skierowany zostanie akt oskarżenia oraz czy zostaną postawione mu zarzuty. Wniosek może być cofnięty, jednak za zgodą prokuratora, jeżeli nadal toczy się postępowanie przygotowawcze, a jeżeli postępowanie weszło już na etap sądowy – za zgodą sądu.

jaka grzywna za grozby karalne